A ficción audiovisual contemporánea: as accións nucleares e as catálisis no modelo narrativo lineal dominante

Resumo

Partamos dun apriorismo: segundo a narrativa tradicional, a “estructura dramática” articula no devir dos relatos dous tipos de accións: as accións principais, que sosteñen a trama ou fío argumental da historia, e as accións secundarias que farían o propio coa subtrama; pola súa banda, a subtrama clarificaría, redundaría o ampliaría os significados da trama, permitindo asemade, e sempre que fora preciso, materializar o pensamento ou o punto de vista do autor. En efecto, en moitas obras fílmicas – véxase, como exemplo fílmico paradigmático ó respecto, o filme “Intolerancia” (D.W. Griffith: Intolerance, 1916) – a trama non sería senón o recurso dramático preciso para captar a imprescindible atención do espectador e poder dar, dende a subtrama, o seguinte paso: proceder á súa persuasión de xeito racional ou emocional.